Ni: Jenifer Del Rosario Lacap #29
Hindi
bale ng tamad, hindi naman pagod!
Iyan ang kataga ng
mga kabataan sa ngayon. Sa lahat ng bagay may katamaran factor tayong
nararamdaman. Hindi pa nga nasisimulan ang isang gawain o isang bagay umaandar
na kaagad ang ating sakit na katamaran. Sa katunayan, kahit sinong tao ay may
katamaran ring tinataglay, ako nga bilang isang mamamayan,estudyante at anak
tinataglay ko din ang sakit na ito hindi lang halata, hehehe. Atin itong
tunghayan...
Una, ang katamaran ko
“minsan” sa pag aaral. Lahat naman tayo ay dumarating sa time na talagang
tatamarin ka sa pag aaral. Ito ay aking naranasan noong ako’y nasa sekondarya
pa. Oo nga’t isa akong honor student pero hindi naman ako excepted na maging
tamad di ba? Kaya noon, madalas akong umuwi sa tanghali siyempre siesta hour
yun di ba? Marami akong dahilan noon, nahihilo, masakit ang ulo, masakit amg
tiyan, masakit ang dulo ng buhok, dulo ng daliri, lahat ng dahilan sasabihin ko
makauwi lang. pag uwi ko naman sa bahay mababakas sa mukha ng aking ina ang
pagtataka, sasabayan ng tanong na “oh bakit ka umuwi?” siyempre kung ano ang
idinahilan ko sa aking guro, iyon din ang sasabihin ko sa kanya para hindi
mabuko. Nakakapagsinungaling ako dahil sa katamaran ko.
Pangalawa, ang
katamaran ko sa gawaing bahay. Simula na bata
ako wala akong ginawa sa aming bahay kundi ang maglaro. Hindi naman ako
pinipilit na nanay ko na gumawa sa bahaydahil nga sa bunsong anak ako. Hindi
gaanong mabigat ang gawaing bahay sa amin dahil apat kaming magkakasunod na
babae. Hanggang sa lumaki ako, naging dalagita, dalaga, wala pa ring alam.
Buhay prinsesa ako, kumbaga sa KATUGA; kain, tulog, gala, iyan ang role ko sa
mag hapon. Naging birubiruan nga noon na kung
mag-aasawa daw ako e dapat mayaman, para may katulong. Hanggang sa naging
dalawa na lang kami na sinundan kong kapatid, lalo akong naging tamad. Higa
dito, basa doon, kain sandali, manunuod mamaya. Iba kasi kapag nakalakihan na
eh,hehehe. Minsan habang ako’y nakahiga at sarap na sarap sa panunuod na
telebisyon habang ngumunguya, inutusan ako ng ate ko na magwalis man lang sa
silong. Siya daw ay pagod na, sa dami nga naman niyang ginawa, naglaba,
nagluto, at naghugas na pinggan. Hindi siguro niya natiis na ako’y utusan.
Noon ay parang wala akong narinig, sumabay sa hangin ang pakiusap ng aking
kapatid. Tuloy sa pagkain, panununod, sarap mahiga eh, nakakapagod, try mo?
Hehehe. Dinedma ko siya.. wala siyang nagawa, “utos niya, gawa niya” nang
siya’y umibis, nilingon ko siya saglit, at parang may kirot akong naramdaman
nang nakita kong pumatak ang luha ng ate ko habang nagwawalis.
At ng panghuli, ay ang
pagiging tamad ko sa pagsisimba. Bilang isang nilalang ng Diyos alam kong
obligasyon at tungkulin ko na maglaan ng oras at panahon para sa Kanya. Dati
sumasama ako sa isa kong guro nasa sekondarya pa ako para magsimba. Hindi na
ako gumagastos ng pamasahe at minsan sagot pa niya, ang pagkain ko. Hindi
naging maramot ang aking guro bagkus naging galante pa siya dahil ang dami na
niyang tulong sa akin para lang magkaroon ako ng relasyon sa Panginoon. Pero
bakit ganoon? Habang lumalaon tinatamad na ako. Tuwing magsesermon ang pari lagi
akong inaantok at wala sa loob ko ang
makinig. Humantong pa sa puntong kapag nasa school ako eh talaga namang
pinagtataguan ko ang aking guro upang hindi ako makasama sa pagsimba. Minsan
kapag nakikita niya ako at sasabihan na ako’y sumama magsimba nangangako lang
ako, pero hindi ko tinutupad. Mas gusto ko pang gumala, mahiga at manuod kaysa
magsimba dahil sa tingin ko mas masaya makasama ang mga kaibigan ko sa pag gala
at matulog kaysa ubusin ko ang oras ko sa pagsisimba at pakikinig sa mga salita
nh Diyos na talagamg nakakaboring para sa akin. Iyan ang pinaka malalang nagawa
ko dahil sa aking katamaran. Ang pagtalikod sa Diyos.
Bilang pagwawakas o
kungklusyon sa aking karanasan, aking napagtanto na marami pa lang naaapektuhan
sa isang indibidwal ang pagiging tamad. Tulad ng aking karanasan, marami akong
natutunan at sa kabilang banda ay natauhan, marami akong taong nasaktan, mga
bagay na napabayaan at higit sa lahat ang pagtalikod sa Kanya. Hindi ko alam na
lubos ko na pala silang nasasaktan basta ang alam ko lang noon ay masaya ako sa
ginagawa ko. Iyan na siguro ang tinatawag nating FREEWILL, na tayo ang bahala
magdesisyon sa lahat ng gusto natin pero dapat handa tayo sa mga balik nito..
tulad ng naranasan ko ngayon, ako na lang ang walang asawa sa amin kaya
nahihirapan ako sa mga gawaing bahay at dahil na rin sa wala akong alam kung
paano gawin. Tinuturuan ako noon pero bale wala lang, hindi ko inintindi dahil
alam ko nandyan naman sila e, nahihirapan ako kasi ako na lang mag isa,
walaakong katulong gumawa. Nandyan nga ang nanay ko subalit dapat ko pa bang
iasa sa kanya ang lahat. Hindi na naman
na siya bumabata e bagkus nagkakaedad na, hindi na siya ganon kalakas
para magawa ang lahat. Kung hindi ko pa naranasan mag isa sa pag gawa sa bahay,
hindi ko maiintindihan ang pakiramdam ng ate ko noon. Tungkol naman sa aking
pag aaral. Bumaba din yung grades ko lalo na sa mga academic subjects. Naging
pangatlo ako sa top na dati ay pangalawa. Nakakahinayang talaga.
Ngayon naman na talagang naputol na yung
pagsama ko sa aking guro dahil sa kagagahan ko. Napagod na siguro siya sa
kakaiwas ko at sa mga pangako ko na walang katuparan. Ngayon ko lang naramdaman
na napakahirap pala ng buhay kapag wala kang relasyon sa Diyos lahat ng ito ay
nangyari sa akin dahil sa katamaran ko, simpleng sakit pero maaaring makagawa
ka ng bagay na hindi dapat. Maaaring makapagbago ng ating buhay, at maaari
nating pagsisihan sa bandang huli.
